Abstrakt
DOI: http://doi.org/10.26333/sts.xxxiii2.12
„I” koniunkcyjne, to jedna z czterech interpretacji spójnika „i”, obok akcesoryjnego, sekwencyjnego i eksplikatywnego, które wyróżnia Olgierd Wojtasiewicz. Spójnik ten jest najbliższy funktorowi koniunkcji ze względu na cechę komutatywności. Niemniej jednak pojawiają się pewne problemy właśnie z komutatywnością tegoż spójnika, takie jak: względy stylistyczne, brzmieniowe, problemy z tworzeniem otwartej serii, czy też występowaniem składnika wyrażającego postawę mówiącego względem danego wyrażenia.
Bibliografia
Ajdukiewicz, K. (1974). Logika pragmatyczna. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Bartmiński, J., Niebrzegowska-Bartmińska, s. (2009). Tekstologia, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Bednarczuk, L. (1972). Uwagi o kolejności współrzędnych członów wypowiedzi. W: J. Zaleski (red.), Symbolae Polonicae in Honorem Stanislai Jodłowski (s. 23–30), Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Bogusławski, A. (1966). Semantyczne pojęcie liczebnika i jego morfologia w języku rosyjskim. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Bralczyk, J. (1978). O leksykalnych wyznacznikach prawdziwościowej oceny sądów. Katowice: Uniwersytet Śląski.
Grochowski, M. (1984). Składnia wyrażeń polipredykatywnych. W: Z. Topolińska (red.), Gramatyka współczesnego języka polskiego. Składnia (s. 213–299). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Karolak, S. (2003a). Asercja. W: K. Polański (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego (s. 60). Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Karolak, S. (2003b). Dictum. W: K. Polański (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego (s. 121–122). Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Karolak, S. (2003c). Hipotaksa. W: K. Polański (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego (s. 236, 442–442). Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Karolak, S. (2003d). Parataksa. W: K. Polański (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego (s. 420, 641-642). Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Karolak, S. (2002). Podstawowe struktury składniowe języka polskiego. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy.
Karolak, S. (1984). Składnia wyrażeń predykatywnych. W: Z. Topolińska (red.), Gramatyka współczesnego języka polskiego (s. 11-211). Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Kallas, K. (1993). Składnia współczesnych polskich konstrukcji współrzędnych. Toruń: Wydawnictwo UMK.
Magner, E. (2005). Koniunkcja w ekstensjonalnej logice, a spójnik międzyzdaniowy „i” w języku naturalnym. Studia Philosophiae Christianae, 1, 101–114.
Parandowski, J., Mitologia, pobrane z: http://biblioteka.kijowski.pl/
Patryas, W. (1996). Elementy logiki dla prawników. Poznań: „Ars boni et aequi”.
Polański, K. (1967). Składnia zdania złożonego w języku górnołużyckim. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Stanosz, B. (2000). Wprowadzenie do logiki formalnej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Wajszczuk, J. (1986). Spójnik jako zobowiązanie. W: T. Dobrzyńska (red.), Teoria tekstu (s. 117–137). Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Wajszczuk, J. (1997). System znaczeń w obszarze spójników polskich: wprowadzenie do opisu. Warszawa: Katedra Lingwistyki Formalnej UW.
Wojtasiewicz, O. (1972). Formalna i semantyczna analiza polskich spójników przyzdaniowych i międzyzdaniowych oraz wyrazów pokrewnych. Studia Se¬miotyczne, 3, 109–144.
Ziembiński, Z. (2001). Logika praktyczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.