Abstrakt
DOI: http://doi.org/10.26333/sts.xxxii1.05
Jednym z najważniejszych celów kursów krytycznego myślenia powinno być dostarczenie słuchaczom narzędzi pomocnych w podejmowaniu trafnych decyzji w codziennym życiu. Podczas takich kursów wiele uwagi poświęca się zazwyczaj wyrabianiu u studentów umiejętności oceny argumentów. W niniejszym artykule próbuję odpowiedzieć na pytanie – jaka metoda oceny argumentów najlepiej nadaje się do zastosowania podczas kursów krytycznego myślenia? Jak sądzę, metoda taka powinna być możliwie najbardziej intuicyjna, „przyjazna użytkownikowi” – prosta zarówno do opanowania, jak i późniejszego stosowania. Są to warunki konieczne do tego, aby osoby, które ukończyły kurs, faktycznie wykorzystywały ją w codzienny sytuacjach. W artykule opisuję metodę oceny argumentów, która, jak mi się wydaje, spełnia te warunki. Metoda ta opiera się przede wszystkim na koncepcjach S.N. Thomasa (1986) i M. Tokarza (2006). Jej szczegóły, a także sposób prezentowania jej studentom, wypracowałem podczas prowadzonych przeze mnie kursów z zakresu logiki nieformalnej i krytycznego myślenia.
Krzysztof A. Wieczorek
Uniwersytet Śląski w Katowicach
Wydział Nauk Społecznych
E-mail: krzysztof.wieczorek@us.edu.pl
ORCID: 0000-0002-9352-1512
Bibliografia
Dąbrowski, A. (2016). Czy logika pragmatyczna jest dobrą alternatywą edukacyjną dla krytycznego myślenia? Nauka, 2, 143–162.
Govier, T. (1987). Critical Thinking in the Armchair, the Classroom, and the Lab. W: T. Govier (red.), Problems in Arguments Analysis and Evaluation (s. 229–246). Dordrecht: Foris Publications.
Govier, T. (1999). What is a Good Argument? W: T. Govier (red.), The Philosophy of Argument (s. 107–122). Newport News: Vale Press.
Govier, T. (2005). A Practical Study of Argument. Belmont: Wadsworth/Thomson Learning.
Hoaglund, J. (2004). Critical Thinking. Newport News: Vale Press.
Johnson-Laird, P.N. (2006). How We Reason. Oxford: Oxford University Press.
Johnsons, R. H., Blair, A. J. (1983). Logical Self-Defense. Toronto: McGraw-Hill Ryerson.
Kahane, H. (1971). Logic and Contemporary Rhetoric. The Use of Reasoning in Everyday Life. Belmont: Wadsworth.
Szymanek, K. (2001). Sztuka argumentacji. Słownik terminologiczny. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Thomas, S. N. (1986). Practical Reasoning in Natural Language. Englewood Cliffs: Prentice-Hall.
Tokarz, M. (2006). Argumentacja, perswazja, manipulacja. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Ulrich, W. (1992). In Defense of the Fallacy. W: W. L. Benoit, D. Hample, P. J. Benoit (red.), Readings in Argumentation (s. 337–356). Berlin, New York: Foris Publication.
Waller, B. N. (2001). Critical Thinking. Consider the Verdict. Upper Saddle River: Prentice Hall.
Walton, D. N. (1992). Which of the Fallacies are Fallacies of Relevance? Argumentation, 6, s. 237–250.
Walton, D. N. (1995). A Pragmatic Theory of Fallacy. Tuscaloosa: The University of Alabama Press.
Walton, D. N., Reed, C., Macagno, F. (2008). Argumentation Schemes. New York: Cambridge University Press.
Wasilewska-Kamińska, E. (2016). Myślenie krytyczne jako cel kształcenia. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego.
Wieczorek, K. A. (2016). Logika nieformalna. W: J. Hołówka, B. Dziobkowski (red.), Panorama współczesnej filozofii (s. 233–255). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.